sabah 4’te Geçen yılın Ekim ayında bir sabah, hayvan hakları aktivisti Raven Deerbrook, Los Angeles’ın doğusundaki ucuz bir otelde yatağında oturmuş telefonunda canlı bir video yayınına bakıyordu. O gece zar zor uyumuş, her iki saatte bir uyanarak 20 mil ötedeki Farmer John et paketleme fabrikasında sakladığı üç iğne deliği kızılötesi kameradan yayın gelip gelmediğini kontrol etmişti. Tesis, Los Angeles’ın Vernon banliyösünde bulunuyordu ve dünyanın en büyük domuz eti üreticisi olan Smithfield Foods’a aitti. Kameralarının ortaya çıkarmak üzere olduğu şeyi hem tahmin ederek hem de korkarak bekledi.
Bir gün önce Deerbrook, sahte bir üniforma ve rozetle mezbahaya gizlice girmiş ve yerin 26 fit yukarısındaki “şaşırtıcı bir odaya” -aslında karbondioksitle doldurulmak üzere tasarlanmış üç kat derinliğinde bir asansör boşluğuna- tırmanmıştı. Burada kafeslerdeki domuzlar, kuyunun havadan ağır, boğucu CO’dan oluşan görünmez yüzme havuzuna indiriliyor.2hayvanların odadan dışarı bir taşıma bandına atılmadan, asılmadan, kanları akıtılmadan ve kesilmeden önce birkaç dakika içinde boğulduğu yer.
Deerbrook, o odaya yöneltilmiş bir kamerayı fabrikanın duvarından gizlemişti. İçerideki araba büyüklüğündeki kafeslere mikrofonlu iki tane daha monte etmişti. Kuyu merdiveninden daha aşağı inmeye çalıştığında, artık CO’dan yanan bir “hava açlığı”2 odanın içinde kalan kameralarını yerleştiremeden nefesi kesilerek onu tekrar dışarı çıkmaya zorlamıştı.
Şehrin diğer ucundaki otel odasına sağ salim dönen Deerbrook, bir ABD et fabrikasında ilk kez mezbaha gaz odasını içten ve dıştan kaydetmeyi umuyordu. Bunu yaparken, domuz eti endüstrisinin ve gaz odası üreticisinin, bu boğulma biçiminin insancıl, hatta “acısız” bir öldürme biçimini temsil ettiği yönündeki iddialarını çürütmeyi amaçladı.
Sabah saat 5:25’te fabrikanın operasyonları sabah başlarken, ilk yarım düzine domuzun odaya sürüldüğünü gördü. Deerbrook’un ilk düşünceleri, heyecan ve pratik kaygıların bir karışımıydı: Kamera açıları doğru muydu? Kare hızı yeterince yüksek miydi?
Daha sonra kafes aşağıdaki karbondioksite inerken videodaki ışık azalmaya başladı. Deerbrook izlerken, domuzlar kafeste şiddetle ciyaklamaya ve debelenmeye başladılar, kaçmak için mücadele ettiler ve yaklaşık bir dakika sarsıldıktan sonra nihayet hareketsiz kaldılar. “Domuzlar, çığlıklarında çok insan gibidirler. Ve onların bu kadar uzun süre acı çektiğini görmeyi beklemiyordum” diyor. “Kötü olacağını biliyordum. Ama çığlıklara gerçekten hazır değildim.
Hala pijamalarıyla olan Deerbrook, otel yatağında oturmuş, dehşet içinde telefonunun ekranına bakıyordu. Kaydettiği görüntüler ve sesler, aylarca kabuslarına musallat olacaktı. “Tek umut ışığı, görüntüleri indirebiliyor olmamdı,” diyor. “Çünkü o ilk video klipleri almaya başladığımda şunu biliyordum: En azından bu belgelenecek.”